İşte o paylaşım:

“Benden hiçbir şey olmazdı. Hayal gücümle aynı fikirdeydik. Ben; kötü rüyalardan uyanmıyor, kötü dünyadan kabusa dalıyorum.

Bölünme; sadece hücrelere has bir şey olamaz. Çünkü ben çok kez, aklıma geldiğinde kendimden ayrıldığıma şahit oldum. Sen gözlerimin içine oturup ağlardın. Elimden, tüm organlarımın elinden bir şey gelmez ve ben, kendimi çoğu şeye karşı yenik hissederim…

Uzakta olman, sürekli bir yerlerimde olduğun gerçeğini değiştirmez. Mesela ben ne zaman olanlara omuz silksem, bir gülüşün düşüyor içime… Bu durumun ansiklopedilerde karşılığı yok.

Hani o sonbaharda hissedilen, yere düşmüş sarı yaprakları görünce akla gelen ilk düşünceden bahsediyorum… Hani terk edilmiş bir ağacın hüznünden, onu ısıtmak için ılık esen rüzgardan…

Gidişlerin çok can yaktığı hikayelerden geliyorum. Alnım yazısız, söylenenlere göre ‘hiçbir şey gelmemiş aklına meleklerin’. Neyse ki kadere inananlar hala var. Zira ben gitmene akıl sır erdiremiyorum. Böyle konularda ciddi boyutlarda anlam yetersizliğim var.

Dağınıklığımın bir düzen beklediği belli ve ben gelmeyeceğini bilmeme rağmen ses çıkarmıyorum. Günler geçiyor, sen de yoksun, ben hayattayım, tüm olanlara rağmen. Geçmeyecek acı yok biliyorum.

Dalgınlığıma geliyor gidişin…”