Bu kez devlet baba değil devlet ana lazım. Üçer günlük aralarla üç kez şehir merkezine inmem gerekti. Bugün dikkatimi çekense çarşı merkezinde önceki iki gidişime oranla daha fazla iş yerinin açık olmasıydı. Son günlerde yapılan ısrarlı ‘mecburiyet dışında sokağa çıkmayın’ çağrılarına rağmen gördüğüm bu manzarayı şahsen vatandaşın devletten umudunu kesmesine bağlıyorum.

Virüs tehdidinin başlangıcından işin ciddiyeti anlaşılıncaya kadar halkımız biraz gevşek davranmış olsa da sonrasında yetkililerin çağrılarını dikkate alarak büyük ölçüde evlerine kapandı. Tabi burada ‘devlet bir şekilde elimizi tutar, böyle bir zamanda bizi zorda bırakmaz’ beklentisinin henüz canlı olması vardı zira bu belaya bizden önce düşen Avrupa devletlerinin vatandaşları için açıkladıkları yüksek miktarlı ve geniş kapsamlı yardım paketleri bizim insanlarımızda da bu yönde bir beklenti oluşmasına sebep oldu.

Ama Sayın Cumhurbaşkanının açıkladığı yardım paketinin içeriğini tam anlayamayan vatandaş kredi umuduyla gittiği banka kapılarından geriye eli boş dönünce, bir de öteleme taleplerinde yansıtılan yüksek faiz oranlarını görünce, açıklanan paketin beklentisini karşılamayacağını anladı.

Zaten paket hibe konusunda çok yetersiz olup, daha çok öteleme ve faizle tekrar borçlanmayı içeriyordu. Peki aylarca kapalı kalan, kirası ödenmeyen işyerleri açılınca birikmiş borçları kim nasıl ödeyecekti ve devleti istedi diye işyerini kapatan esnaf, kapalı kaldığı sürede ne yiyip içecekti. Hazıra dağ dayanır mıydı?

Bence dün akşama kadar vatandaşın hala devletten bir umudu vardı.

‘Suriyelilere 40 milyar Dolar harcadık, gerekirse bir 40 milyar Dolar daha harcarız’ cümlesi ya da ‘IMF bizden borç istedi’ söylemi topluma ‘Bizde para var’ mesajı vermiyor muydu?

Sanıyorum dün akşam Sayın Cumhurbaşkanının yaptığı yardım çağrısı vatandaşta kalan umutların tükendiği, devletine uzattığı elin havada kaldığını anladığı an oldu. Yardımını beklediği devleti yine yeniden kendisinden yardım bekliyordu.

İşte ben bugün açılan işyerlerini ya da sokakta gördüğüm telaşlı insanların çokluğunu, vatandaşın kendi derdine düşmüş olmasına verdim. ‘Bana kimseden hayır yok, kendi başımın çaresine bakayım’ çabası sanki.

Devlet insanlar evde kalsın istiyorsa ya bunu zor yoldan sokağa çıkma yasağı ile sağlamak zorunda ya da vatandaşın ekonomik kaygılarını gidermesi gerekir. Aksi takdirde bir hafta belki bir ay sonra ev kirasını ödeyemeyecek, evine temel ihtiyaç malzemelerini alamayacak insanlara ‘evde oturun’ demek ya da fedakarlığı yine vatandaştan beklemek devlete hükümet etmenin doğru yöntemi değil.

Türk milleti elbette zor günde birbirini kucaklar, kaldırır, taşır. Tarih buna defalarca şahitlik etmiştir. Söz konusu devletiyse Türk İnsanı fedakarlığın kitabını gözü kapalı yazar. Ama Ulu Devletimiz bu kez sana gerçekten ihtiyacımız var.