14 Eylül gecesi saat 11.05’te sayfamda bir basın mensubu arkadaşımız acı haberi yazdı. İnanamadım, telefonu açtım, “Doğru abla” dedi, dedi de ondan sonrası…

Alanya’nın değil tüm Türkiye’nin tanıdığı maskeli Şebnem yaşam savaşını kaybetti, mekanı cennet, ruhu şad olsun. Şimdilerde herkesin zorunlu olmasına rağmen takmadığı masken ile sesini duyurmaya çalıştın Şebnem.

Kimi zaman sevdiği takıma seslendi, “kan verin, bizim gibi insanların umudu olun” diye.

Kimi zaman hastane odasından seslendi, lösemi hastalarının umudu oldu.

Kimi zaman yürüyecek hali, yazacak gücü olmamasına rağmen sesleri oldu, bu illet hastalığı ile mücadele edenlerin.

En son kansere yenik düşen hocasının ardından yazdıkları hala hafızamda.

Kendi de bu mücadeleyi veriyor olmasına rağmen ne kadar da bilinçli ve umudunu yitirmeden örnek oldu insanlara.

“İnşallah iyi olur, aramıza döner” diye düşünmüştüm. Çünkü sen sağlıklı olanlara bile öyle bir ders vermiştin ki. Şimdi o satırları aktarmak isterim.

“Biricik Özlem Kangül hocam, böyle bir şey tabii ki zamanı olmaz, sizinki de oldukça zamansız oldu. Aileniz, biricik kızlarınız ve sevdiklerinize çok müthiş örnek alınacak bir mücadele örneği gösterdiniz. Bugün hocamın ve ailesinin pozitif çabalarına üzülecek, sonra unutmaya başlayacaksınız muhtemelen. Yarın bile demeden, yarın bilemedin ertesi günü hepiniz gündelik telaşlara kapılıp bunları, hayatın güzelliklerini unutacaksınız. Hayatınızın kıymetini bilin, doya doya yaşayın diye, birbirinize mesaj verip yine sonsuzmuş gibi yaşayacaksınız. O yüzden bu da bir not kalsın burada. Belki arada karşınıza çıkar. Çünkü hocam okuduklarını, gördüklerini, yaşadıklarını, tecrübelerini hep paylaşırım. Gülüşünün güzelliğini en çok çocukları ile olan anıları hatırlayın. Kansere yenilmedi. Çünkü saçma sapan yazı yazanların aksine Öykü ve Duru ile dolu dolu bir süreç geçirdi. Dualarım seninle hocam. Bana öğrettiğin her şey için minnettarım. Şebnem Köseoğlu”

Evet Şebnem. Sen bir çoğumuza umut oldun. Alanya tek yumruk oldu senin için. Ama başaramadık seni yaşatmayı. Allah’ım mekanını cennet eylesin. Başından beri hep diyorsun ya, en ufak ah vah diyen beni silebilir, siz bana hep güzel pembe dileklerinizi gönderin, diğerleri hadi cuf cuf, sakın ailemi aramayın, darlamayın. Sadece güzel keyifli şeyler konuşabilirsiniz’ diye. Şimdi biz de arayamıyoruz. Ne diyeceğiz. Ne yapacağız. Tutulduk kaldık. Seni hep neşeli, umutlu, maskeli Şebnem iyilik meleği, iyi bir öğretmen iyi bir evlat, abla olarak hatırlayacağız Nurlar içinde yat. Mekanın cennet, ruhun şad olsun. Kederli ailene ve tüm sevenlerine sabırlar diliyorum.